Anne Kuhn’s fascinatie voor fotografie is niet geleidelijk gegroeid, maar eerder een natuurlijk gegeven. Haar vader en neef brachten tijd door in de donkere kamer, waar ze met een deskundig oog zwart-witbeelden ontwikkelden die het leven vastlegden, een oog dat het hare heeft gevormd. Na een carrière als danseres en zangeres koos ze als vanzelfsprekend voor fotografie, zonder veel ophef. Het leven is voor haar een creatief proces dat nooit stopt: als ze geen fotograaf was geworden, zou ze zonder twijfel een andere vorm van expressie en creativiteit hebben gevonden, zoals koken, zingen, schrijven … allemaal disciplines waar ze zich al in bekwaamd heeft.
Anne schrijft een zekere mate van autonomie en veerkracht toe aan haar ouders, ondanks hun eigen persoonlijke strijd. Ze heeft geleerd om op jonge leeftijd op zichzelf te vertrouwen en te kiezen voor vrijheid en onafhankelijkheid in haar leven en kunst, zonder afhankelijk te zijn van anderen.
‘Al heel vroeg wist ik dat ik op mezelf moest vertrouwen. Niemand om mijn succes toe te juichen, mijn normaliteit was juist dat alles normaal was, zonder meer. Door dans of fotografie ben ik gegaan waar mijn hart me bracht, nooit erg bewust van de prijs die soms betaald moet worden aan geduld, wilskracht en werk, maar dat is licht als een veertje als je op je plek bent.’
Haar creatieve fotografische proces begint vaak met slapeloze nachten, waar haar ideeën tot leven komen en groeien. Elke artistieke serie duurt ongeveer drie jaar om te voltooien, van het vinden van locaties, kostuums en modellen tot het drukproces. Anne voelt voldoening en erkenning wanneer haar werk tentoongesteld en gewaardeerd wordt, na maanden van eenzaam werk en twijfels.
Techniek speelt een cruciale rol in haar artistieke proces, hoewel ze toegeeft er niet volledige controle over te hebben. Dit inspireert haar om extra inspanningen te leveren om optimale resultaten te behalen. Ondanks twijfels en stressvolle momenten sluit ze elk werk definitief af, wetende dat het nooit echt voltooid zal worden.
‘Er zijn geen specifieke doelen, behalve om te begrijpen wie je bent en een eerlijk facet van jezelf te presenteren. De reis is een vreugde, je vergissen en opnieuw beginnen is een vreugde, verbeteren is een vreugde, nieuwe deuren openen is een vreugde, zichtbaarheid krijgen is een vreugde, nieuwe ideeën opdoen is een vreugde. Er zijn geen grenzen.’
Anne vindt inspiratie in haar omgeving, boeken, films en andere vrouwelijke kunstenaars die haar hebben geraakt. Haar belangrijkste doel in de fotografie is om zichzelf te begrijpen en een eerlijk facet van haar persoonlijkheid aan de wereld te tonen. De zichtbaarheid en tentoonstelling van haar werk zijn essentieel, omdat dit haar in staat stelt de mening van anderen te confronteren en haar plek in de kunstwereld te vinden.
‘Op de grens tussen documentaire en regie, onderzoek ik het functioneren van dingen: Hoe ga je om met de jeugd die je gehad hebt, hoe vind je balans, hoe ontstaat chaos, hoe ga je om als vrouw, wat is liefde, vrijheid? Dankzij mijn geïllustreerde “onderzoek” heb ik de grote prijs van het festival “Les femmes s’exposent” ontvangen, ben ik tentoongesteld in een paleis op de Biënnale van Venetië, en ben ik ontvangen in een nationaal museum. Daar mag ik best trots op zijn, maar de dag dat een eenvoudige metselaar mijn diptiek “Dageraad” uit de serie Héroïnes kocht, geloof ik dat ik trots en ontroerd was als nooit tevoren.’
Haar toekomstige projecten omvatten experimenten met unieke en niet-reproduceerbare fotografie, geïnspireerd door barokke schilderkunst om werken op glas of herwerkt papier te creëren.
